het huis van Liese

Bij het maken van een poppenhuis, vind ik het heerlijk om me helemaal in die wereld in te leven. Vaak ontstaan dan ook verhaaltjes. Dit is het verhaal van Liese en haar huis. Ik maakte het huis afgelopen zomer, rond oud en nieuw.

I love making dollhouses. This is Lieses’ house. I made it last Summer. While making the dollhouse, a story popped up.

Wanneer Liese op een morgen wakker wordt, ontdekt ze dat de wind haar huisje in een tweetal boomstronken aan weerszijden van een riviertje heeft getild. Een riviertje genaamd ‘het zuchtende water’. Al snel begrijpt ze waarom het riviertje deze naam draagt. In haar zoektocht naar waar het geluid vandaan komt, sluit ze vriendschap met een waterdraakje. Deze weet precies waarom het water zucht. Op de bodem van het riviertje bevindt zich namelijk een oude kruik, gevuld met verdriet van de mensen die lang geleden daar woonden. Maar de kruik was te oud om de inhoud nog langer veilig weg te bergen en de inhoud lekte langzaamaan het water in. Liese en het draakje slagen erin om de kruik uit het water te tillen en op de kant te leggen. De barst in de kruik is eigenlijk best groot, dus gieten ze zolang de inhoud in een glazen container. Zittend in het zonnetje op de stenen, proberen Liese en het draakje te bedenken wat ze verder kunnen doen. Dan merken ze op hoe het zonlicht, wat vrijelijk door het glas kan stromen, heel langzaam de inhoud liefdevol kalmeert.

Liese woke up one morning and found that the wind had lifted her house onto two old branches on both sides of a little river. The river was called ‘the sighing river’ and soon she found out why. Searching for the cause of the noises, Liese met a little water dragon. The two became friends. The little dragon knew the river well and told Liese why the water often sighed. Underneath the surface lay an old jar, filled with a lot of sadness belonging to people who had lived there long ago. The jar had started to leak. Liese and the water dragon decided to take the jar out of the river. It was too old to contain it’s content any longer. They carefully put the thoughts and sadness into a glass container. While sitting in the sun on the shore, they thought of what they could do next. And then they noticed that the sunlight was lovingly calming what was inside of the glass.

Ik wens je een goede week, ... I wish you a good week,

Hanneke

lente

Het kuikentje is helemaal in orde. De ouders zijn erbij. Nu nog even de schaal nakijken. The chick is doing fine. It’s been taken care of by its parents. All that’s left is checking the egg-shell.

Ik wilde dat ik een methode wist om zulke popjes in de tuin te kunnen laten. I wish I could think of a way of making these dolls ‘garden proof’.

liefdevolle week gewenst … I wish you a week filled with love,

Hanneke

zonnige dag

De zon schijnt, laten we een stukje gaan lopen.
The sun is shining. Let’s go for a walk.

(popje van oa polymer klei, wol en textiel—doll made from ao polymer clay, wool and textiles)

fijne week … have a lovely week,

Hanneke

trollenpopje

Trollenpopjes in de tuin.

Mocht je er zo eentje willen maken …
If you’d like to make one yourself …

natuurwezentjes

herfst kabouterhuis

muisje en elfje

Een tijd terug vond ik dit verlaten vogelnestje op de grond in de tuin. Dit weekend maakte ik er nieuwe bewoners voor. (elfje en muisje van naaldvilt en polymer clay).

A while ago I found this little abandoned birds-nest on the ground in the garden. This weekend I finally knew what to do with it. (fairy and mouse are made from needlefelt and polymer clay).

 

een tas vol bloemen, of een kat

mini trolletjes van naaldvilt

Het was een vol jaar voor de eik. In het najaar was er weinig wind nodig om de vruchtjes uit de boom te laten komen. Vele vielen met een luide knal op het golfplaten dak van de garage. Ik heb er een hoop verzameld om er iets mee te knutselen. Dat werden deze mini trolletjes. In mijn fantasie kon ik me zo goed indenken dat kleine wezentjes over de takken zouden rennen. En met veel plezier wedstrijdjes in werpen zouden houden. Hoe harder het geluid bij neerkomen, hoe meer plezier ze hadden ze hadden.

De trolletjes die ik maakte zijn van naaldvilt. Wil je weten hoe ze zijn gemaakt, …

het huis met de draakjes

Toen Mirthe de drake-eieren in het verlaten nest vond, kon ze deze niet laten liggen. Jonge draakjes opvoeden is niet eenvoudig, maar Mirthe wist ook dat als je goed voor ze zorgt, draken de liefste wezens kunnen worden die je je maar kunt voorstellen. Wat ook gebeurde. En deze werden amper groter dan zijzelf. Wel vol zo, in huis.

Eén eigenschap delen echter alle draken. Ze zijn verzot op alles wat glimt. Zelfs wanneer ze heel klein zijn, kunnen ze zich lang achter elkaar vermaken met kijken naar de fonkelingen op het water. Muisstil zitten ze dan te genieten. Met hun ogen iedere glinstering vangend.

Zodra hun vleugels sterk genoeg waren om te vliegen, iets wat ze vanzelf leken te leren, vlogen de draakjes graag de omgeving in. Het duurde niet lang voor de eerste van hen terugkwam met tastbare flonkeringen. Kleine glinsterende stukjes glas, mooie steentjes en kralen. Maar ook rijpe bessen en bloemen waar de dauw nog op lag of een blad met een regendruppel. Lang niet alle draken hebben behoefte aan schatten die voor de meesten van ons kostbaar zijn. Vol trots werd ieder nieuw kleinood naar Mirthe’s huis gebracht. En rusten konden ze dan niet eerder totdat het voorwerp uitgebreid werd bewonderd.

Mirthe en de draakjes besloten sommigen van de glinsterende objecten om het huis een plaatsje te geven. Zo konden ze er zelfs in het maanlicht van genieten. Onderwijl de verhalen vertellend over de herkomst van hun schatten.

Mirthe’s vrienden uit het bos komen graag langs in het grote glinsterende drakenhuis. Voor gezelligheid, om samen lekker te eten en ook zeker om ’s avonds naar deze verhalen te luisteren.

Het klavertje wat een van hen vond juist tijdens zonsopgang was een van de speciale schatten. Het zonlicht wat zich op de randen van de blaadjes nestelde, liet er een gouden randje achter.

Vallende sterren zien is een, maar ze daarna daadwerkelijk terugvinden in het hoge gras is helemaal een kunst. Een die zelfs lastig is voor draken.

De koperen bel had zich in de schat van een trol bevonden. Natuurlijk waren de draakjes daar alleen terechtgekomen door toedoen van een onverwachte storm. Eenmaal bij de trol had deze hen hulp gevraagd bij het vinden van het voorwerp wat hem angst inboezemde. Draken worden door sommigen nu eenmaal makkelijk in vertrouwen genomen. De draakjes zelf vonden het belletje totaal niet eng, dus hadden ze het van de trol overgenomen en hij was er blij mee geweest.

In een vaasje staat heel onopvallend kersenbloesem. Ver buiten het seizoen. Een van de draakjes kwam er mee thuis nadat hij moeder natuur had geholpen.

Niet alle tranen worden gegoten uit verdriet, niet alle uit blijdschap. Niet alle tranen worden liefdevol opgevangen, maar sommigen wel. En enkelen moesten mee naar huis.

Het vloerkleed bleef tot een van de vrolijker verhalen behoren. Een tovenaar had er op gevlogen toen hij tot de ontdekking kwam dat het vliegmechanisme niet langer werkzaam was. Vol gemopper had de wijze zich in de top van een boom weten te manoeuvreren en moest daar helaas erkennen dat hij niet verder kon. Het kleed kreeg hij op geen enkele manier weer op gang. Mirthe’s heel gewone bezem en een lichte toverspreuk bleken voldoende te zijn om de tovenaar uit zijn lastige positie te halen. In plaats van een bezem, bevat Mirthe’s huis nu een kleed. Wat niet vliegen kan. En, de belofte dat de draakjes ooit een nieuwe bezem gaan maken. Maar ooit duurt nog wel een tijdje 🙂 .