Een tijd terug vond ik dit verlaten vogelnestje op de grond in de tuin. Dit weekend maakte ik er nieuwe bewoners voor. (elfje en muisje van naaldvilt en polymer clay).
A while ago I found this little abandoned birds-nest on the ground in the garden. This weekend I finally knew what to do with it. (fairy and mouse are made from needlefelt and polymer clay).
De trolletjes die ik maakte zijn van naaldvilt. Wil je weten hoe ze zijn gemaakt, … Lees verder
Toen Mirthe de drake-eieren in het verlaten nest vond, kon ze deze niet laten liggen. Jonge draakjes opvoeden is niet eenvoudig, maar Mirthe wist ook dat als je goed voor ze zorgt, draken de liefste wezens kunnen worden die je je maar kunt voorstellen. Wat ook gebeurde. En deze werden amper groter dan zijzelf. Wel vol zo, in huis.
Eén eigenschap delen echter alle draken. Ze zijn verzot op alles wat glimt. Zelfs wanneer ze heel klein zijn, kunnen ze zich lang achter elkaar vermaken met kijken naar de fonkelingen op het water. Muisstil zitten ze dan te genieten. Met hun ogen iedere glinstering vangend.
Zodra hun vleugels sterk genoeg waren om te vliegen, iets wat ze vanzelf leken te leren, vlogen de draakjes graag de omgeving in. Het duurde niet lang voor de eerste van hen terugkwam met tastbare flonkeringen. Kleine glinsterende stukjes glas, mooie steentjes en kralen. Maar ook rijpe bessen en bloemen waar de dauw nog op lag of een blad met een regendruppel. Lang niet alle draken hebben behoefte aan schatten die voor de meesten van ons kostbaar zijn. Vol trots werd ieder nieuw kleinood naar Mirthe’s huis gebracht. En rusten konden ze dan niet eerder totdat het voorwerp uitgebreid werd bewonderd.
Mirthe en de draakjes besloten sommigen van de glinsterende objecten om het huis een plaatsje te geven. Zo konden ze er zelfs in het maanlicht van genieten. Onderwijl de verhalen vertellend over de herkomst van hun schatten.
Mirthe’s vrienden uit het bos komen graag langs in het grote glinsterende drakenhuis. Voor gezelligheid, om samen lekker te eten en ook zeker om ’s avonds naar deze verhalen te luisteren.
Het klavertje wat een van hen vond juist tijdens zonsopgang was een van de speciale schatten. Het zonlicht wat zich op de randen van de blaadjes nestelde, liet er een gouden randje achter.
Vallende sterren zien is een, maar ze daarna daadwerkelijk terugvinden in het hoge gras is helemaal een kunst. Een die zelfs lastig is voor draken.
De koperen bel had zich in de schat van een trol bevonden. Natuurlijk waren de draakjes daar alleen terechtgekomen door toedoen van een onverwachte storm. Eenmaal bij de trol had deze hen hulp gevraagd bij het vinden van het voorwerp wat hem angst inboezemde. Draken worden door sommigen nu eenmaal makkelijk in vertrouwen genomen. De draakjes zelf vonden het belletje totaal niet eng, dus hadden ze het van de trol overgenomen en hij was er blij mee geweest.
In een vaasje staat heel onopvallend kersenbloesem. Ver buiten het seizoen. Een van de draakjes kwam er mee thuis nadat hij moeder natuur had geholpen.
Niet alle tranen worden gegoten uit verdriet, niet alle uit blijdschap. Niet alle tranen worden liefdevol opgevangen, maar sommigen wel. En enkelen moesten mee naar huis.
Het vloerkleed bleef tot een van de vrolijker verhalen behoren. Een tovenaar had er op gevlogen toen hij tot de ontdekking kwam dat het vliegmechanisme niet langer werkzaam was. Vol gemopper had de wijze zich in de top van een boom weten te manoeuvreren en moest daar helaas erkennen dat hij niet verder kon. Het kleed kreeg hij op geen enkele manier weer op gang. Mirthe’s heel gewone bezem en een lichte toverspreuk bleken voldoende te zijn om de tovenaar uit zijn lastige positie te halen. In plaats van een bezem, bevat Mirthe’s huis nu een kleed. Wat niet vliegen kan. En, de belofte dat de draakjes ooit een nieuwe bezem gaan maken. Maar ooit duurt nog wel een tijdje 🙂 .
Zoekend naar zwarte wol op internet, kwam ik ergens het woord ‘kiwi-knitting’ tegen (sorry, weet niet meer precies waar). De korte uitleg die hier van gegeven werd, was dat het breien met ongesponnen wol betrof. Dat wilde ik natuurlijk ook proberen.
Niet zo eenvoudig als gewoon breien, maar het bleek minder lastig dan ik verwachtte en maakt het ook eenvoudig kleuren te mengen. Dat proeflapje heb ik tot een popje gemaakt. Niets nieuws, zie ik even later op internet. Maar zeker leuk om eens mee te experimenteren.
groetjes
(Als je op de foto’s klikt, komen ze groter in beeld)
Wat zou ik zoiets graag eens in het echt in een bos tegenkomen, of in de tuin 🙂
groetjes
bloemen verzamelen
(popje van naaldvilt in de tuin)
